نمایش دموکراسی با طعم خشونت در شانز لیزه!

سیاست یک بام و دو هوای غرب در خصوص مسائل حقوق بشری، حالا تبدیل به یک امر عادی شده است به صورتی که وقتی با این عبارت مواجه می‌شویم، گویی با یک عبارت کلیشه‌ای مواجه شده‌ایم که دیگر خاصیت خود را از دست داده است، غرب همواره نسبت به مسائل حقوق بشری رویکردی دوگانه و نفاق گونه داشته است. از یک سو، نسبت به کوچکترین حادثه‌ای در کشوری، چون ایران، موج مسموم رسانه‌ای راه انداخته و بانگ اعتراض سر می‌دهدو از دیگر سو، با سرکوب اعتراضات ۲۰۰ هزار نفری شبیه به اعتراضات اخیری که در فرانسه اتفاق افتاد، موجی از سرکوب راه می‌اندازند و نسبت به حق اعتراض مردم خود ناشنوا می‌شوند. اگر در ایران آشوبی به پا شود، اتحادیه اروپا، کانادا و آمریکا عادت کرده‌اند که بدون در نظر گرفتن خاستگاه آن آشوب، حکومت ایران را متهم به سرکوب کنند. وجود استاندارد‌های دوگانه حقوق بشری در کشور‌های غربی مسئله‌ای است که همیشه مورد توجه معترضان به رویکرد‌های غربی بوده است. در همین زمستان سال گذشته بود که امانوئل مکرون با سر دادن صحبت‌های مداخله‌جویانه، ایران را متهم به نقض حقوق بشر کرد. در ۱۵ دی ماه سال ۱۳۹۶ که برخی از آشوب‌های خیابانی براندازانه و مخل امنیت و نظم عمومی در ایران صورت گرفته بود، رئیس جمهور فرانسه در جریان سخنرانی با دیپلمات‌های خارجی در پاریس گفت: «امروز یک بحران در ایران روی داده و این بحران، از مسئله آزادی بیان مردم ایران می‌آید.» رئیس جمهور فرانسه در همین زمینه گفته بود: «نقش ما این است که باید مراقب، هشیار و محتاط باشیم تا اطمینان پیدا کنیم حقوق تظاهرکنندگان ضایع نمی‌شود.» در همین زمینه وزارت خارجه فرانسه نیز در آن زمان اعلام کرد سفر ژان ایو لو دریان، وزیر خارجه فرانسه که قرار بود در همان روز‌ها به تهران سفر کند، به تعویق افتاده است و این سفر به تعویق افتاد، چون فرانسه می‌خواست ندای اعتراض خود به ایران را به گوش جهانیان برساند. رئیس جمهور فرانسه نیز در سخنان وقیحانه‌ای گفت: با حسن روحانی، رییس جمهور ایران تماس داشته و به او گفته «فرانسه همیشه دلواپسانه حامی حقوق بشر و آزادی‌های بنیادی، آزادی عقیده و آزادی برگزاری تظاهرات بوده ... ما همچنان می‌خواهیم تضمین بگیریم که این حقوق مورد احترام قرار گیرد.» آن چه در اینجا محل بحث است، این است که آیا در موقعیتی مشابه، فرانسه می‌پذیرد که ایران در امور داخلی او دخالت کند؟ چه چیزی سبب شده است تا فرانسوی‌ها تا این حد مداخله جویانه، امور ایران را پیگیری کنند و خود را در جایگاهی بدانند که تصور کنند در خصوص حق حاکمیت ایران نیز می‌توانند دخالت کنند. این مسئله را جز در چارچوب مداخله در امور داخلی ایران نمی‌توان تاویل کرد.
بریده‌ای از تاریخ اعتراضات در فرانسه
نزدیک یک سال بعد از سخنان طعنه آمیز مکرون به رئیس جمهور کشورمان، اعتراضاتی در فرانسه سر داده است که مردم نسبت به رویه حکومت در فرانسه معترضند. در حالی که درگیری میان معترضان به افزایش قیمت سوخت موسوم به «جلیقه زردها» در خیابان شانزه‌لیزه پاریس ادامه داشت، امانوئل ماکرون رئیس‌جمهور فرانسه در توییتی، معترضان را با ادبیاتی خاص مورد نکوهش قرار داد و نوشت: «متشکرم از نیرو‌های تامین نظم برای شجاعت و حرفه‌ای‌گری‌شان. شرم بر کسانی که به آنان حمله کردند. شرم بر کسانی که بر دیگر شهروندان و روزنامه‌نگاران تعدی کردند. شرم بر کسانی که نمایندگان منتخب را مورد ارعاب قرار دادند. در جمهوری فرانسه جایی برای خشونت نیست.»
مخالفان به اعمال مالیات بر سوخت‌های فسیلی که توسط دولت ماکرون در سال گذشته میلادی (۲۰۱۷) ارائه شد، معترض هستند. اعتراضات سراسری در فرانسه در حالی روی می‌دهد و مکرون نیرو‌های پلیس فرانسه را به شجاعت و حرفی‌ای‌گری لقب می‌دهد که در مقابل، معترضان سیاست‌های دولت فرانسه، توسط مکرون با «شرم آور» بودن مورد هجمه قرار می‌گیرند.
اعتراضات صنفی در فرانسه و اغتشاشات براندازانه در ایران
سخنان نکوهش‌آمیز فرانسه نسبت به اعتراضات مردمی در حالی صورت می‌گیرد که این اعتراضات، از جنس اعتراضات صنفی است و رنگ و بویی از مسائل براندازانه در آن مشاهده نمی‌شود. در حالی که در جریان اغتشاشات دی ماه سال گذشته در ایران، سیاست شبکه‌های برون مرزی حامی اعتراضات و اغتشاشات، براندازی و فروپاشی نظام بود و طبیعتا هیچ نظامی به چنین رویکردهایی، تسامح به خرج نمی‌دهد. بنابراین، جنس مقایسه این دو نوع اعتراض نیز در درک نوع واکنش‌هایی که می‌توان در قبال آن اتخاذ کرد، متفاوت است. حال به یک سال پیش باز می‌گردیم که رئیس جمهور فعلی فرانسه که معترضان کشورش به اعمال مالیات بر قیمت سوخت را مورد شدیدترین الفاظ ناپسند قرار می‌دهد و نیرو‌های پلیس که مردم را به وضع اسفباری سرکوب می‌کنند، شجاع و حرفه‌ای می‌داند، ایران را دعوت به خویشتن‌داری کرده و با ادبیاتی توهین آمیز نسبت به ایران گفته بود «فرانسه همیشه دلواپسانه حامی حقوق بشر و آزادی‌های بنیادی، آزادی عقیده و آزادی برگزاری تظاهرات در ایران بوده است».
اکنون باید رئیس جمهور ایران با مکرون تماس بگیرد
در اعتراض به سیاست‌های مکرون در قبال مردمش، صحبت‌های زیادی در دنیای واقعی و مجازی صورت گرفته است، برای مثال یکی از این واکنش‌ها مربوط به این بود که بد نیست رئیس جمهور ایران به امانوئل مکرون تماس بگیرد و به او بگوید نسبت به اعتراضات مدنی در کشورش کمی خویشتن داری کند. این شاید پاسخ مناسبی به مداخله جویی‌هایی باشد که فرانسوی‌ها یک سال پیش در قبال ایران انجام داده بودند. جهان به سیاست یک بام و دو هوای کشور‌های اروپایی عادت کرده است، سیاستی که طی آن کشور‌های اروپایی به دنبال این هستند تا وانمود کنند که ارزش‌های حقوق بشری را مورد تکریم قرار می‌دهند و در عین حال در جریان اتفاقاتی شبیه به اعتراضاتی که هم اینک در فرانسه در جریان است با سیاست‌های شدید سرکوبی، این اعتراضات را شرم آور قلمداد می‌کنند. واکنش‌های سرکوب گرانه پلیس در کشور‌های غربی نسبت به اعتراضات مردمی مسئله‌ای است که بایستی مورد مطالعه و تحقیق قرار گیرد.
رفتار‌های عجیب ماموران مرزی آمریکا نسبت به مهاجران از جمله موارد ضد حقوق بشری در آمریکا است. رسانه‌های آمریکا گزارش داده‌اند مأموران گشت مرزی در این کشور به سوی مهاجرانی که قصد داشتند از یک گذرگاه مرزی در جنوب آمریکا وارد خاک این کشور شوند، تیر هوایی زده و گاز اشک‌آور پرتاب کرده‌اند. این در حالی است که پرونده جداسازی مادران از فرزندانشان در مرز‌های جنوبی آمریکا هنوز بر روی میز رسانه‌های مستقل هست و هنوز هم دولت آمریکا در برابر این سیاست وقیحانه پاسخ مناسبی به افکار عمومی دنیا نداده است.